تاملی در بیانیه و شاهکار سیاسی رییس جمهور موسوی برای آنها که کوک مخالف می زنند

شهر شلوغ است و قلب های همگان در تب و تاب ، صدای نخبگان از هر گوشه ای در نطفه خفه می شود و قلم بدستان همه در بند . بدیهی ست که همه در این شرایط صاحب نظر می شوند ،عده ایکه هیجانی ترند و می خواهند ره صد ساله را یک شبه بپیمایند از هر واکنش منطقی در مورد اوضاع و راههای برون رفت از این شرایط سرخورده می شوند زیرا در این معرکه هیجانات میخواهند به هر حرف تند و واکنش انقلابی دست آویز شوند تا حرارتشان دست خوش گذر زمان نشود،عده ای هم که اصولا با کوچک ترین تلنگری دلسرد می شوند و به چند جد پدری لعنت می فرستند که چرا گول خوردند و وارد این بازی شدند که این عده نقش زیادی در انتشار ناامیدی در سطح جامعه دارند،عده ای هم که تحلیل گر و تاریخ دانند ولی صدایشان به گروه مختصری از جامعه می رسد.بیانیه آخر رییس جمهور موسوی یکی از با ارزش ترین اسناد سیاسی است که به طور حتم ارزش تاریخی پیدا خواهد کرد ،نکته های بسیار ظریف این بیانیه و هوش بالای سیاسی نویسنده از امتیازات آن می باشد ،شاید با نگاهی گذرا آن قشر هیجان زده جامعه که می خواهند به سرعت و با کمترین هزینه به پیروزی برسند این بیانیه را فاقد محرک های پرشور انقلابی ببینند و دلسردی بر افکارشان حاکم شود.قشر دیگری از مردم که هیجانات کمتری داشته و تا حدودی راهکارهای منطقی را نیز در نظر دارند از مظمون این بیانیه به نوعی سازش کاری نویسنده با شرایط موجود را نتیجه گیری کرده ولی در عین حال با نگاهی خوشبینانه ادامه حرکت را نیز در مفهموم کلی آن می یابند.با بررسی نکته های این بیانیه تاریخی می توانیم با زوایای هوشمندانه آن آشنا شده و به ارزش بی بدیل این نوشته سیاسی که در نوع خود کم نظیر است پی ببریم.ادبیات بسیار منطقی و آرام بکار گرفته شده ظمن توصیه های مکرر به پایبندی به قانون اساسی کشور ولا این قانون سراسر اشتباه و دست و پا گیر که باشد بهانه را از جبهه مخالف که به هر طریقی می خواهد مردم و حامیان جنبش سبز را متهم به قانون گریزی و اغتشاش گرایی کند می گیرد. نویسنده خود کاملا به این موضوع معتقد است که در چهارچوب این قانون نمی توان حقوق مدنی مردم را پی گیری کرد زیراکه همواره نیروهای برتری از قانون می توانند آنرا نقض کنند ولی با اینحال هوشمندانه از همین نکته استفاده کرده ضمن تشویق مردم به قانون مداری در جای جای نوشته حامیان را به پی گیری حق خود فراتر از این قانون فرا می خواند.نویسنده که به خوبی از روحیه و ساختار فکری دشمنان مردم آگاه است آنها را به اتحاد و روشنگری ملت ها و حکومت های دنیا فراخوانده و با زیرکی گوشزد می کند که این مهم باید توسط خود مردم و به دور از دخالت بیگانگان انجام شود تا توطئه حکومت کودتا برای اثبات وابستگی حرکت خود جوش مردمی را به دول غربی خنثی کند.نویسنده ضمن به نقد کشیدن و تقبیح سرکوب های گسترده حکومت را به آنچه که مدعی آن است یعنی اسلام فرا می خواند و گوشزد می کند که با نام اسلام این جنایات در حال انجام است و از این تاکتیک برای نشان دادن استفاده ابزاری از دین بهره می جوید.نویسنده سپس با مردم سخن می گوید و با همان ریتم ملایم ادامه می دهد و به تدریج و با هارمونی بسیار ظریف لحن پر شور و انقلابی را به نوشته خود باز می گرداند،از سپری کردن راه دوری سخن می گوید که دنیا آنرا در این مدت کوتاه ناممکن می دید ، از ایجاد شکاف طبقاتی می گوید که حکومت آنرا دامن می زد ، از گرد ناامیدی می گوید که بر پیکر جامعه نشسته بود، به زیبایی و روشنی بیان می کند که مساله بیش از یک انتخابات و یک حرکت آزادیخواهی در چهارچوب همین نظام رو به زوال بود، به همبستگی تمام قومیت های ایرانی اشاره می کند تا سودای خام سودجویان برای تفرقه اندازی میان مردم را برملا کند.از فضای بسته جامعه می گوید از دخالتهای دولتی در احوال شخصی مردم که آنها را به تنگ آورده بود،از امید مردم که دوباره شکوفه زده بود، از یکپارچگی هوشیارانه آنها علیرغم تمامی اختلاف سلیقه ها،از ناامیدی که تا چندی پیش چیره بر آنها بود.از مسئولیت تاریخی مردم می گوید ، از اینکه انقلابی و پر شور همچون ایرانیان در طول تاریخ باید راهمان را ادامه دهیم،از بکارگیری تفکر و شیوه های جدید مبارزه می گوید و خلاقیت را توصیه می کند. با هوشمندی بسیار دوباره از قانون سخن می راند ولی اینبار انقلابی ،" قانون عرفی قراردادی اجتماعی است و به مانند هر عهد و پيمانی که انسان‌ها با هم می‌بندند رعايت آن تنها تا زمانی الزامی است که طرف مقابل نيز به آن پايبند باشد" ، با این جمله شاهکار سیاسی نوشته را اثبات می کند رعایت قانون را منوط به دو طرفه بودن آن می داند بدین معنی که اگر حکومت خود را فراتر از قانون و عهدی که با مردم بسته بداند اجرای قانون توسط مردم بی معنا می شود.در نهایت گله مندی مردم را از این قید و بندها درک می کند و با توجه به ایمانی که به شعور والا و هوش سرشار مردم و نخبگان برآمده از آنها دارد تصور خام حکومت برای سرکوب و ایجاد فضای ارعاب را به چالش می کشد و اطمینان می دهد که پیروزی از آن مردم است.